Auga
Unha historia de dolo e de vida
O 10 de marzo de 1989 un grupo de cinco persoas asaltou o Banco de España en Praterías e disparou aos gardas civís que custodiaban a sucursal.
Eu, que estaba xogando no salón, recibín ao mesmo tempo ca ela a noticia.
“Carmen, mataron a Tino.”
Lembro o sofá de tres prazas, a galería que daba ao patio tras de min e aquelas dúas mulleres fóra de si chorando e berrando. Berrando.
No piso de abaixo unhas mans coidaron de min ante unha mesa de formica azul dunha cociña escura.
Meus pais, que viran a noticia na televisión, acudiron a recollerme.
A xente corrente coma nós non sae na televisión.
A xente corrente coma nós non sae na televisión.
A xente corrente coma nós non sae na televisión.
E por primeira vez en min, o medo.
Na volta a casa e durante días non fun capaz de falar.
Nin tan sequera ao cruzar o río Ulla dixen a palabra auga.
Dende entón a morte agochouse baixo a cama, nas vetas da madeira e no faiado da casa.
A casa co son da máquina de coser mentras todas durmían e alí, no mesmo lugar dos soños, a morte tráxica da nai protectora noite tras noite.
Xogar ao escondite, durmir soa, as máscaras do entroido e a noite de San Xoan eran levedo para os meus pesadelos e tras unha cacharela vinme camiñando polo agro fuxindo de alguén. Ao ollar cara atrás a terra ábríase e as árbores retorcíanse, coma serpes, emitindo un son tan fino e agudo que aínda me asalta e me paraliza.
